Sa pagkukumonyon, hindi ako makapaniwala nang makita kong kasama sa mga nakapila roon ang dalagang di mapawi sa puso ko—si Belen. Nagsimba rin pala siya. Nang makapangumunyon, marahan akong bumalik sa luhuran. Naramdaman kong lumapit siya at doon din lumuhod.
Nang matapos ang misa, nag-usap kami.
“Nandito ka na ba nang magsimula ang misa?” tanong ko.
“Oo, nasa pangatlong upuan ako sa gawing likuran mo.”
Magkasama kaming lumabas ng simbahan.
“Belen, di ba sabi ko sa iyo noon, papasyal ako sa inyo?”
“Alam ko.”
“P’wede bang mamayang gabi kita pasyalan?”
“Sige, kung gusto mo. Bukas ang tahanan namin para sa lahat.”
“Mamayang gabi darating ako, ha?”
“Hihintayin kita.”
Kinagabihan dinalaw ko si Belen sa kanilang tahanan. Ipinakilala niya sa akin ang kanyang mga magulang at mga kapatid. Kay babait nila at kay huhusay tumanggap ng panauhin.
“’Yong pangako mo sa aking lagi mong gagamitin ang dasalang bigay ko sa ‘yo, aasahan ko, ha?” may lambing na wika ni Belen nang kami na lamang ang nag-uusap.
“Pangako, Belen, lagi kong gagamitin iyon.”
Namayani ang katahimikan sa aming dalawa.
“May sasabihin ka ba?” binasag niya ang katahikang iyon. “Alam kong magkaibigan tayo kaya gusto mo akong pasyalan. May mahalagang bagay ka bang sadya sa akin?”
Sa loob-loob ko, tila nababasa ni Belen ang damdamin ko.
Hindi muna ako nakapagsalita. Subali’t makalipas ang ilang saglit ay binuo ko sa aking sarili ang pasiyang ipagtapat ang damdaming nararamdaman ko para sa kanya.
“Belen, h’wag mo sanang ikagagalit,” mahina datapwa’t matatag ang tinig ko, “mula nang magkakilala tayo’y hindi ka na nawaglit sa isip ko.”
TUNGKOL
SA SAYT NA ITO
Mga tula at iba pang kathang handog sa OFWs: Bayani at biktima sa sariling bansa at sa ibayong dagat.
