Nabasa ko rin sa dasalan ang tungkol sa pangungumpisal sa Pari. Tila bugtong itong umukilkil sa aking isipan. Sa isip-isip ko, bakit ba kailangang mangumpisal sa Pari, at hindi tuwirang mangumpisal sa Diyos?
Dahil sa si Daddy ay makatigil-tigil na sa simbahan, nagba-Bible Study at sumasama sa mga Ispiritwal na mga pagpupulong, kinausap ko siya. Baka ‘ka ko siya ang makasasagot sa bugtong na nasa isip ko.
Ikuwento ko muna sa kanya ang pagtatagpo namin ni Belen Ledesma at ang pagbibigay nito sa akin ng isang dasalan na tila ba may hiwagang nagtutulak sa akin upang mag-usisa.
“Mukhang tinamaan ka yata sa dalagang ‘yon a.” kumindat siya, “baka naman hindi ang laman ng dasalan ang bumabalisa sa iyo, kung hindi siya.”
“Dad, pareho pong bumabalisa sa akin,” pagtatapat ko, “si Belen at ang bigay niyang dasalan.”
“A, palagay ko’y in-love ka na nga,” may tonong birong wika niya, “gusto mo bang magtanong ng epektibong paraan ng panliligaw?”
“Hindi po, Dad,” sagot ko, “nasa edad na po ako para magkaroon ng sariling diskarte.”
“O, e…ano’ng gusto mong malaman?”
“Tungkol po sa Sakramento ng Pagkukumpisal.”
“Sige, magtanong ka, anak.”
“Bakit po kailangang mangumpisal sa Pari,” nakatingin ako sa isang pahina ng dasalan, “gayong p’wede namang mangumpisal nang direkta sa Diyos?”
“Ang pagpapatawad sa mga kasalanan ay hindi isang simpleng proseso,” sumeryoso ang mukha ni Dad. “Ang pagpapatawad ay dumaraan sa dalawang mahahalagang hakbang.”
“Ano po’ng mga hakbang ‘yon?”
“Una, ang kapatawaran sa lupa na ipinagkakaloob ng mga apostol batay sa iniwang tungkulin ng Panginoong Hesukristo sa mga ito.”
Mataman akong nakikinig.
“At ikalawa, ang kapatawaran sa langit na makakamit lamang kung nakamtan na ang kapatawarang ipinagkaloob ng mga apostol,” huminga siya nang malalim. “Sa simpleng
TUNGKOL
SA SAYT NA ITO
Mga tula at iba pang kathang handog sa OFWs: Bayani at biktima sa sariling bansa at sa ibayong dagat.
