“Kung ayaw mong tanggapin ito, baka naman pu’edeng samahan mo akong kumain. Mag-aalauna na rin e. Magtatanghalian ako. Sige na, please!”
Sa pakiusap niya’y napahinuhod ako at natagpuan ko ang aking sariling kasama niya sa Max Restaurant ng Mall.
Siya ang umorder ng pananghalian.
“’Buti’t tinulungan mo ako at ikaw ang nakatagpo ng aking wallet. Kung hindi, baka nakita ng iba at hindi na napabalik sa akin.
“Importante ba ang laman?”
“Napakahalaga, nandito kasi lahat ang aking mga access at credit card. Narito rin ang mga resident at email address ng karamihan sa mga kaibigan ko.”
Nang maidulot na ng waiter ang pagkain patuloy kami ng pag-uusap habang kumakain. Napansin n’ya ang madalas kong pagbulos ng kaldereta.
“Mukhang paborito mo ‘yan. Order pa ako ng isa.”
“A, tama na ito. Inuubos ko nga lang e.”
Ang totoo, talagang gutom na ako noon. Marami ang kinain ko at nang makatapos kaming kumain, busug na busog ako, at nagliwanag ang isip ko…pati ang aking mga mata.
Noon ko napagwaring maganda pala ang tinulungan ko na nag-anyaya sa akin ng pananghalian. Noon ko nakitang may nangungusap siyang mga mata kung nagsasalita, may hugis-pusong mukha na tila masasalamin ang isang anghel, may matangos na ilong na bumagay sa maninipis na labi…at may ngiting nakahahalina…pagkatamis-tamis.
Naramdaman ko ang paghangang nagpapitlag sa aking puso at nagkainteres tuloy akong makilala siya.
Ako muna ang nagpakilala. Matapos kong sabihin ang ngalan ko at ang iba pang bagay tungkol sa akin, nagpakilala naman siya.
“Si Belen ako…Belen Ledesma.”
“Singer ka siguro.”
“Ba’t mo nasabi iyan?”
“Kaapilyedo mo si Kuh Ledesma e, kamag-anak mo ba siya?”
TUNGKOL
SA SAYT NA ITO
Mga tula at iba pang kathang handog sa OFWs: Bayani at biktima sa sariling bansa at sa ibayong dagat.
