ANG MAKATA AT ANG ALAK

​

Ang lunong taglamig 

     ay naglalambitin

sa puno ng ubas 

     na nagmamagaling…

(Uminom man siya’y 

     takot na malasing

sa labi ng saro’y 

     marahan ang simsim;

nguni’t nang ang puso’y 

     mabasa’t masaling,

may taal na tulang 

     bugtong kung bigkasin.)

 

Nagbababala na ang ngising pag-usbong

ng dahon sa baging dahop sa yamungmong…

(Niyayakap siya ng piping tagsibol

sa manhid na diwang gimbal maparool;

ang wisik na yelong tugma sa pag-ambon

ay lusaw nang tula sa mga kalyehon.)

 

Lumantad ang araw na namimitaktak

sa mala-tropikong nabalbal na s’yudad…

(Naiga ang tubig ng matinong landas

sa kanyang pagtunggang hindi na mapuknat;

namanhid ang mukha ng kulong na lakas,

dapwa’t may tula pang pumipiglas-piglas!)

 

Umani ng ubas ang luhong tag-araw,

inimbak sa isang antigong lalagyan…

(Ang pagkabahala’y di na maramdaman,

nilaklak ang lalong katas na pamatay…)

Sa bunton ng tula’y maraming nagimbal,

may isang makatang tinanghal na bangkay!!!

​

​

​

Mga katha ni Bert Cabual na matatagpuan sa Sali Ka, Kabayan

• ▪ TULA
• ▪ Ang Makata at ang Alak
• ▪ Sining ng Paglaya

​

​

Para sa kumpletong katipunan ng mga katha ni Bert Cabual:

MGA DAHON NG PANGARAP