Minsan, nalimutan ng lalaki na ibalik ang taklob ng kolgeyt nang magsipilyo ng ngipin. Galit na galit na sinugod siya ng asawa, “Kung magsisipilyo ka ng ngipin, pagkatapos mo, isasara mo ang kolgeyt.”
“Nakaligtaan ko e.”
“Nakakainis ka…talo mo pa ang ulyanin,” bulyaw ni Takya. “Napakamalilimutin mo.”
“Bayaan mo’t sa susunod e, hindi ko na kalilimutang sarhan.”
“Mabuti… dahil pag nalimutan mo pa uli…hindi ka na makapagsipilyo ng ngipin… at masasaktan ka sa akin.”
Malimit ding si Dupong ang nagluluto ng kakanin nilang mag-asawa, bagama’t paminsan-minsa’y nangangatuwiran siya.
“Dupong, magsaing ka nga.”
“Bakit ako?” reklamo niya. “Trabaho naman ‘yan ng babae a.”
“Aba, aba, aba!… at nagrereklamo ka, e, pagod ako.”
“Ikaw, naman kasi, laging ako na lang ang pinagagawa mo ng gawaing-pambabae.”
“Hoy, magsaing ka na nga… at baka isaklob ko sa ulo mo itong kaldero.”
Hindi nakapiyok si Dupong. Sa inis, sinigawan niya ang asawa, “Ilang gatang ba ang isasaing?”
“Tatlo.”
Huminahon ang tinig ni Dupong, “Masusunod, Mahal.” At sinunod niya ang utos ni Takya.
Kung nakikita niyang galit si Takya, iniisip ni Dupong na hagkan ito… hagkan nang hagkan… bigyan ng isanlibo’t isang halik! Sa ganito’y baka mapahuhupa ang galit at mapagbabago ang ugali nito. Nguni’t wala siyang lakas ng loob, sa pangambang ang asawa ay lalo pang magalit.
Sabi ng kanilang mga kanayon, Andres daw si Dupong. Subali’t kung kausap na siya ng mga ito, binabaligtad niya ang mga pangyayari. Ibinabangon ang kanyang pagkalalaki.
“Ginulpi ko ang asawa ko kagabi!”
“Bakit naman?”
TUNGKOL
SA SAYT NA ITO
Mga tula at iba pang kathang handog sa OFWs: Bayani at biktima sa sariling bansa at sa ibayong dagat.
