SINING NG PAGLAYA

Ako ay may ibong 

     kinulong sa hawla

Na likha ng tulang 

     sining ng pagsinta;

Ibon ko’y nagkunwang 

     pagkasaya-saya

Kahi’t na may kimkim 

     na luha sa mata.

 

Ang lihim na luha niya’t pagdaramdam

Ay subyang sa aking pusong nagmamahal;

Salaghati niya ay pinangambahang

Di makayang bathing saluysoy ng lumbay.

 

Inaliw ko siya’t aking pinangiti,

Biniro ng birong walang pakunwari;

Sinikap bawahin ang kirot at hapdi

Sa puso ng aking sintang may pighati.

 

At siya’y nagtawa nang tawang malakas,

Ibon ko’y tumindig at lumundag-lundag;

Siya’y nagbiro rin at simiyap-siyap,

Magkasama kaming sumayaw sa galak.

 

Nguni’t isang gabi ay aking narinig

Ang awit na taghoy ng ibon kong pipit;

Ibig daw lumaya sa pagkakapiit

Sa hawlang gintong may tamis at pait.

 

Hawla’y binuksan ko’t aking pinalaya,

Ang ibong mahal ko habang lumuluha;

Nang siya’y lumipad...O! laking hiwaga —

Lumaya rin akong yakap ni Bathala!

Mga katha ni Bert Cabual na matatagpuan sa Sali Ka, Kabayan

• ▪ TULA
• ▪ Ang Makata at ang Alak
• ▪ Sining ng Paglaya

Para sa kumpletong katipunan ng mga katha ni Bert Cabual:

MGA DAHON NG PANGARAP