ANG MAKATA AT ANG ALAK

Ang lunong taglamig 

     ay naglalambitin

sa puno ng ubas 

     na nagmamagaling…

(Uminom man siya’y 

     takot na malasing

sa labi ng saro’y 

     marahan ang simsim;

nguni’t nang ang puso’y 

     mabasa’t masaling,

may taal na tulang 

     bugtong kung bigkasin.)

 

Nagbababala na ang ngising pag-usbong

ng dahon sa baging dahop sa yamungmong…

(Niyayakap siya ng piping tagsibol

sa manhid na diwang gimbal maparool;

ang wisik na yelong tugma sa pag-ambon

ay lusaw nang tula sa mga kalyehon.)

 

Lumantad ang araw na namimitaktak

sa mala-tropikong nabalbal na s’yudad…

(Naiga ang tubig ng matinong landas

sa kanyang pagtunggang hindi na mapuknat;

namanhid ang mukha ng kulong na lakas,

dapwa’t may tula pang pumipiglas-piglas!)

 

Umani ng ubas ang luhong tag-araw,

inimbak sa isang antigong lalagyan…

(Ang pagkabahala’y di na maramdaman,

nilaklak ang lalong katas na pamatay…)

Sa bunton ng tula’y maraming nagimbal,

may isang makatang tinanghal na bangkay!!!

Mga katha ni Bert Cabual na matatagpuan sa Sali Ka, Kabayan

• ▪ TULA
• ▪ Ang Makata at ang Alak
• ▪ Sining ng Paglaya

Para sa kumpletong katipunan ng mga katha ni Bert Cabual:

MGA DAHON NG PANGARAP