MGA DAHON NG PANGARAP

KALULUWA NG LAHING MARANGAL

(Para sa Buwan ng Pambansang Wika)

HULOG ni Bathala na may halimuyak

ang wagas mong puso’t diwang binusilak;

maaring gawin kang talim na matalas

ng isang bayaning sandata’y panulat;

katambal-suyo ka ng aming watawat,

ikaw ay daigdig, buhay, at pangarap.

Sa pagkaalipi’y nahango ang bayan,

nang iyong gisingi’t mag-alab ang tapang;

sa kislap at talim ng mga kampilan,

nakilalang kami’y kidlat sa Silangan;

sa pakikibaka’y nang iyong damayan,

ang mithing paglaya’y aming nasilayan.

Ang nalilikha mo’y lamyos ng sonata

na himig-kundimang dalit ng pag-asa;

ikaw ang tulain sa sintang dalaga

ng isang makatang puso’y nagayuma;

napatatamis mo ang pait ng dusa,

ang dapithapon ma’y napauumaga.

Maging sa pag-ibig ay ikaw ang hari,

sa pinid na puso’y ginagawang susi;

napaiibig mo ang ayaw magtangi,

at naparorosas yaong dalamhati;

ang talinghaga mo’y hindi mapapawi

sa puso ng mutyang minsa’y bigay-bawi.

Ikaw’y kaluluwa ng lahing marangal,

dakila ang pusong sa iyo’y magmahal…

(Ang bayang sa wika ay hiwa-hiwalay,

marupok na lipi’t bulag ang pananaw;

ang wikang sarili’y kapag itinanghal,

aanihi’y tuwa’t ga-mundong tagumpay!)

DAHON NG PANGARAP